Kıbrıslı Türk Esat Mustafa, Baf’ın Vroişa (Yağmuralan) köyünde bıraktığı malı için 16 yıldır mücadele veriyor. Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’ne yaptığı başvuru yine sonuçsuz kaldı. Esat Mustafa, yaşadıklarını, Cyprus Mail’e anlattı.
Yaşamını İngiltere’de sürdüren Kıbrıslı Türk Esat Mustafa, Baf’ın Vroişa (Yağmuralan) köyünde bıraktığı malı için verdiği hukuk mücadelesini kaleme aldı.
Vroişa (Yağmuralan) Derneği Başkanı da olan Esat Mustafa Cyprus Mail gazetesinde “Bir Kıbrıslı Türk’ün malı için verdiği mücadele” başlığıyla yayımlanan yazısında, Kıbrıs Cumhuriyeti makamlarından sonuç alamaması üzerine Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’ne de taşıdığı davasından nasıl ve neden sonuç alamadığını anlattı.
Yazı şöyle:
Mart 1964’te, toplumlararası çatışmaların ardından ben, ailem ve diğer 250 Kıbrıslı Türk köylü, can korkusuyla Baf Ormanı’nın Tylliria bölgesinin eteklerindeki güzel, yeşil Vroisha köyümüzden kaçtık.
Köyümüz tahliyeden kısa süre sonra yıkıldı, ancak buna rağmen 1971’de Kıbrıs Türk yetkilileri aracılığıyla yeniden yerleşim talep ettik. Bu, köylüler için ekonomik açıdan sağlıksız olacağı gerekçesiyle 1972’de hükümet tarafından reddedildi. Ret, Birleşmiş Milletler tarafından belgelendi.
Sonuç olarak, çok sayıda insan yeni bir yaşam arayışıyla Birleşik Krallık ve Avustralya’ya göç ettik.
2004 yılının Mart ayında, köylülerden oluşan bir kolektif olan Vroisha Derneği adına yasal topraklarımızın mülkiyetini geri almak için Kıbrıs Cumhuriyeti İçişleri Bakanlığı’na başvuruda bulundum, ancak bu reddedildi.
2006’da, İçişleri Bakanlığı, Kıbrıs sorunu çözülene kadar, güneydeki Kıbrıs Türk Mülkiyet Yasasının Vasisi altındaki tüm Kıbrıs Türk mülklerinin bizim tarafımızdan hiçbir şekilde kullanılamayacağını yazdı ve açıkladı. Bundan açıkça anlaşılıyordu ki, öngörülebilir gelecekte bizim için hiçbir iç hukuk yolu yoktu. Bu yüzden, 2008’de, mülkiyetimizi geri kazanmamıza yardımcı olması için Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’ne (AİHM) başvurdum.
“Velayet Yasası ve yeni bir temyiz süreci”
Maalesef Mayıs 2010’da, mahkemenin başvurumla ilgili değerlendirmesi sürerken Kıbrıs hükümeti Velayet Yasasını değiştirdi ve yeni bir temyiz süreci başlattı. Böylece yeni bir yerel çözüm yolu oluşturdu ve böylece AİHM, başvurumuzu kabul edilemez buldu. Bu, mülklerimizi kullanma mücadelemizde “en başa” geri dönmek anlamına geliyordu.
2004’te Vasiliğe çoktan başvurmuştum ve hiçbir sonuç alamadım. Yine de tutarlı bir şekilde hareket ettim ve mahkemenin kararına ve sonucuna uydum ve Ağustos 2012’de, davamı AİHM kararına göre gözden geçireceklerini umarak, Vasiliğe yeni bir başvuruda bulundum. Bu başvuruya ne olduğu, daha önce Vasiliğe işi düşenler tarafından kolayca tahmin edilebilir: Hiçbir şey!
“Yeniden Avrupa İnsan Hakları…”
Bu yüzden, yedi yıldan fazla bekledikten sonra, Ocak 2020’de, Vasiliğin başvuruma cevap vermediği ve harekete geçmediği şikayetiyle AİHM’e tekrar başvuruda bulundum ve Avrupa mahkemesinin bu kez davamla ilgileneceğini umdum.
Mayıs 2020’de mahkemeden merakla beklenen mektubumu açtım. Çok heyecanlıydım. 16 yıllık kesintisiz hukuk mücadelesinin ardından ben ve ailem nihayet adaleti sağlayacak mıydı? Bana, Vasi sisteminin davamla ilgilenemediği ve AİHM’nin şimdi bu konuyu ele alacağı söylenecek miydi? Artık mülküm için mülkiyet veya tazminat alma şansım olur mu?
Ne yazık ki, mektubun içeriği o gün ve bugüne kadar bir sır olduğunu kanıtladı. Mektup çok kısaydı. Mahkeme, bilinmeyen bir nedenden ötürü yargıç Helen Keller yönetiminde tek yargıç düzeninde oturduğunu söyledi. Yerel karardan sonra en geç 6 ay içinde itirazda bulunmam gerektiği ve bunun yapılmadığı tarafıma bildirildi. Mektupta ayrıca aldıkları kararın nihai olduğunu ve temyiz hakkım olmadığı da belirtildi.
“Hayali iç karar”
Bu alıntı aslında ne anlama geliyor? Karardan sonra altı ay içinde itirazda bulunmadığım konusunda bilgilendirildim. Bu çılgınca! Mektup bana bir tarih, yer, vaka numarası veya bu hayali kararın ne zaman verildiğiyle ilgili başka bir şey sağlamıyor!
Dolayısıyla, burada, var olmayan “iç karar”a altı ay içinde itiraz etmem gerektiği söylendi ve bunu yapmadım.
Tek yargıçlı mahkeme, herhangi bir yerel kararın destekleyici kanıtı olmadan böyle bir kararı nasıl verebilir veya bana verilen karardan haberdar olup olmadığımı veya davanın ayrıntılarını aktararak önünde bir karar olup olmadığını sorabilirdi?
Benim durumumda verilen nihai kararın bir nüshasını 2020 Haziran ayında Vasiliğe yazdım, ancak 2012’deki başvurumda olduğu gibi yine yanıt alamadım. Ayrıca AİHM Başkanı Robert Spano’ya da yazdım ve hayali kararı sordum, ancak ondan değil, mahkemeden, aslında bana başlarından gitmemi söyleyen kısa bir yanıt aldım.
AİHM, Avrupa Konseyi’nin temel değerlerini desteklememeli ve vatandaşın insan haklarını devletin duvar örmesine ve hile yoluyla adaleti bozmasına karşı korumamalı mı? Kıbrıs Türk toplumu bu tür saçma kararlarla AİHM’e nasıl güvenebilir?
Kusurlu ve sorunlu olmasına rağmen, kuzeydeki Kıbrıslı Rum mülk sahipleri, Taşınmaz Mal Komisyonu aracılığıyla mülkleri için en azından bir miktar tazminat talep edebilirler. Güneyde Kıbrıslı Türkler için de benzer bir kurum olmamalı mı? (YENİDÜZEN)
