İş gücü ve iş piyasasına dair yeni açıklanan verilere göre geçtiğimiz yıl İngiltere’de genel işsizlik oranlarında bir artış görülmezken, etnik kökenli gençler arasında
Beyazlara kıyasla etnik azınlıkların İngiltere’de iş bulmalarının daha zor olduğu açıklandı.
işsizliğin çoğaldığı gözlemlendi. Tarihsel olarak etnik kökenli grupların işsizlik oranının İngiltere genelinden hep daha yüksek olduğu bilinse de, son veriler bu oranın arttığını ve aranın daha da açıldığına dikkat çekiyor.
2012-2013 döneminde İngiltere genelinde ve beyaz etnik gruplar arasında işsizliğin değişmediği, aynı seviyede kaldığı görüldü. 2012’den 2013’e İngiltere genelinde işsizlik %8, beyaz etnik gruplar arasında ise %7’de kaldı. Fakat etnik kökenli gruplar arasındaki işsizlik oranı ise %13’ten %14’e yükseldi. Verilere daha detaylı bakıldığında ise işsizlik oranının siyahiler arasında %19, Pakistan ve Bangladeş kökenliler arasında %17 ve karışık etnik kökenler olanlar içinse %15 olduğu görülüyor.
Özellikle gençler arasında işsizliğin önemli bir problem olduğunu ileten veriler 16 ile 24 yaş arasındaki etnik gruplardan olan gençlerin işsizlik oranı ise 2012’de %33’ten 2013’te %37’ye çıktığını gözler önüne serdi. Fakat İngiltere genelinde bu yaş grubundaki işsizlik oranı son üç yıldır %21’lerde seyrediyor. Veriler detaylandırıldığında bu yaş grubundaki beyaz gençlerin %19’u işsizken, genç Pakistan ve Bangladeşlilerin %46’sı, genç siyahilerinse %45’inin işi olmadığı iletiliyor. İşsizlik oranı 25 yaşından küçük Hintliler için %34, Çinliler içinse %29.
İşsizlik seviyesi en kötü olan kategori ise %24’lük bir oranla Bangladeş ve Pakistanlı kadınlar oluyor.
Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı’nın bilgilerine göre siyahlar ve Asyalılar sağlık ve sosyal hizmetlerde, siyahiler ayrıca özel sektör ve kamuda beyaz yakalı işlerde bulunuyordu. NHS bütçesine yapılan kesintiler ve teknolojinin gelişmesiyle IT sistemlerine olan ilginin bu sektörlerde işten çıkarmaların arttığına neden olmuş olabilir. Fakat doktor ve hemşire sıkıntısı yaşayan NHS için bu iddialarda bulunmak biraz zor. Jobs Economist Araştırma kuruluşunun direktörü John Philpott etnik azınlıklar ile beyaz vatandaşların işsizlik oranları arasında uzun zamandır kapanmayan büyük fark etnik azınlıkların işsizliğinin yapısal sorunlarda kaynaklandığını ve ekonominin güçlenmesinin bu sorunu çözmeye yetmeyeceğini iletti.
MERAL ERDEMİR
Birkbeck Üniversitesi Hukuk Bölümü öğretim görevlisi ve eğitim danışmanıyım.
Kanımca Türkiye’den buraya gelen öğrencilerin iş bulma konusunda yaşadıkları öncelikli sorunu İngilizce. Her üniversite çok kaliteli eğitim vermiyor burada. O nedenle dilde belli bir seviyeye gelmiş çok kimseyi okullara kabul ediyorlar. Ama üniveristede okuyor olmanız İngilizce’ye tamamen hakim olduğunuz anlamına gelmiyor. Bir başka unsur ise; bulundukları ülkenin sistemi ve kültür yapısına hakim olamamaktan geçiyor. Türkiye’de çok kaliteli üniversitelerden mezun olup, burada bir başka üniversite daha okumak yada mastır yapmak isteyen kişiler kalifiye iş bulmak konusunda çoğunlukla hayal kırıklığına uğruyorlar. Biraz da bizim toplum olarak aceleci yapımızdan kaynaklanıyor. Biraz bilgi sahibi olunca çok şey öğrendik düşüncesiyle aradaki püf noktaları kaçırıyorlar. Mesela çevre edinmek ve bu iletişim ağını doğru kullanabilmek çok önemli. Öğrenmenin sınırı yok. Diyelimki yabancı dile hakim oldunuz. Buda yeterli değil. O dilin kültürünü, toplum reflekslerini ve prosedürleri iyi algılamak gerek. Aslına bakarsanız; yabancı bir ülkenin işleyiş sistemine ve koşullarına dair yeterli bilgiye sahip olmamak, insanlarımızın bilgilerini daha verimli mecralara taşımasına engel oluyor.
Konuyu bir başka açıdan ele alacak olursak; İngiltere’de yaşayan pekçok yabancı devletlerin vatandaşları birbirlerini sonuna kadar destekliyorlar. Öğrencilerine burs veriyorlar. Hatta kendi toplumlarına İngiltere’de katkıda bulundukları için Kraliçe tarafından ödüllendirilen birçok işadamları ve işyerleri var. Maddi kaygı taşımayan bu öğrenciler, eğitimlerine ve işlerine daha sıkı konsantre olabiliyorlar. Ama malesef bizim toplumumuzda bu dayanışmayı ve desteği fazla göremiyoruz. Desetk veren bazı kurum ve kuruluşlar var tabiki. Fakat diğer milletlere oranlayacak olursak, gerçkten çok yetersiz kalıyor.
NOUR SAGHIR
Lisansımı McGill Üniversitesi’nde Uluslararası Kalkınma üzerine yaptım. Yüksek Lisansımı ise Londra’da School of Oriental and African Studies’de Ortadoğu Araştırmaları üzerine tamamladım.
Benim aslında Lübnan, Kanada ve Amerika olmak üzere üç pasaportum var. Bu nedenle sadece Lübnan pasaportumun olsaydı karşılaşacağım sıkıntıların çoğunu yaşamıyorum. Fakat yine de ismimin ve Avrupa Birliği üyesi bir ülkenin pasaportuna sahip olmamanın dezavantajları olduğunu düşünüyorum. Nedeninin iş veren bazında etnik ayrımcılık olduğunu düşünmesem de hükümetin koymuş olduğu vize düzenlemelerinin böyle bir ayrımcılığa eninde sonunda neden olduğu fikrindeyim.Burada geçirdiğim vakit boyunca İngiliz olmamamdan dolayı bir ayrımcılığa maruz kalmamış olsam da, özellikle bazı kurum ve kuruluşların çalışanlarını AB vatandaşları arasından seçtiği kanısındayım.
ÖZLEM BEDEŞ
Londra’da finans uzmanlığı yapıyorum. Türkiye’den eğitim ve çalışma amaçlı gelen bir çok gencimiz var. İngiltere büyük ve renkli bir ülke. Türkiye gibi annenizin, babanızın, hatta çevrenizdeki dostlarınızın koruyuculuğu altından çıkıp tek başınıza bu ülkede ayakta kalmak, çalışmak ve okumak kolay bir iş değil. Bu ülkede geçirdiğiniz yıllar içerisinde hepinizin geçirdiği zor dönemler mutlaka olmuştur.
Bu böyle olmamalı, farketmeliyiz çevremizdeki insanları, koruyup kollamalı ve gerekli bilgilendirmeleri yapabilmeliyiz. Londra’da birçok derneğimiz var. Resmi olarak Türk vatandaşının burdaki güvenliğinden, sorunlarından, eğitimlerinden sorumlu Konsolosluğumuz ve Ateşeliklerimiz var. İngiltere’de yaşayan Türkler’in %50’si bu kurumları bilmiyor, yeni gelenlerin ise hiçbir fikri yok.
YASEMİN SABİT
Yeditepe Üniversitesi Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler Bölümü mezunu, BPP University Collage of Professional Studies Ticari Hukuk Bölümü ikinci sınıf öğrencisiyim.
Londra’ya eğitim için gelmiş Türk öğrencinin ilk dersi çarpma işlemidir. Havaalanında aldığı 500ml’lik suyun 2 sterlin olduğunu görür ve onu üçle çarparak korkunç gerçekle yüzleşir. Üçle çarpma süreci öğrencinin kabusu ve çalışma ihtiyacının ortaya çıktığı ilk andır. Çarpma işlemini hayatından çıkarması için psikolojisinin alt üst olmasını bekler. Akabinde en uygun 20 saatlik iş olan garsonluk için kolları sıvar. Öğrenci vizesi ve İngilizce’ye sinmiş Türk aksanı, daha kaliteli bir iş bulmasına ne yazık ki büyük engeldir. Hem yaşamak, hem de derslerinde başarı göstermek zorunda olan öğrenci için zorlu bir süreç başlar. Okul ile iş yeri arasındaki o rutin yolda kaybolur ve özellikle psikolojisi için kötü adımlar atar.
Ben kendi adıma, ileriyi görüp planlı hareket ettim, hayatımda hiç çalışmadığım için ben de küçük bir yerde garsonlukla başlayıp önce tecrübesizliğimi ve benliğimi ezmeyi hedefledim. Çünkü benim gibi orta sınıf ailelere sahip öğrencilerin sınavı biraz daha katmerli olabiliyor. Türkiye’de kendini prenses sanan öğrenci İngiltere kapitalizmi karşısında tacını düşürüyor ve onu yere eğilmek suretiyle aramak zorunda kalıyor. Sonraki hedefim daha çok İngilizce konuşabileceğim ve iyi para kazanabileceğim işlerdi; broşür dağıttım, küçük bir kanalda spikerlik yaptım, çocuk baktım ve programıma sıkıştırabildiğim kadarıyla Türkiye’den gelen büyük gruplara rehberlik yaptım ve 2014’ün Şubat’ında artık masa başı işi ile muhasebeci olarak devam edeceğim süreçle tanışacağım. Benim naçizane tavsiyem, arkadaşların bu süreci kangren haline getirmemeleri ve zorlukların içindeki başarı kapılarını görmeyi ve zorlamayı bilmeleridir.
Röportajlar: Burak Gülşen
