Koronavirüse yakalandığında ev sahibi evinden attı, günlerce aracında yatmak zorunda kaldı. Daha sonra bulduğu bir oda için ev sahibi önceden peşin 4 bin sterlin ödemesini istedi.
Rajesh, tekrar evden atılma korkuyla günlerce odasında tek başına yaşadı. Nefes almakta zorlanınca da hastaneye gitti ve 11 Nisan’da Covid-19 nedeniyle hayatını kaybetti.
Rajesh’in hikayesi, bu salgının toplumun farklı, daha yoksul ve dezavantajlı kesiminde ne kadar daha yıkıcı ve adaletsiz olabileceğini bir kez daha gösterdi.
Rajesh 44 yaşındaydı, koronavirüse yakalanana kadar herhangi bir sağlık sorunu yoktu. Kazandığı parayı da Hindistan’daki ailesine gönderiyordu.
Hindistan’daki eşi Mary, BBC’ye Rajesh’i ve son günlerini anlattı:
“Rajesh 22 yıldır Londra’da yaşıyordu, birkaç ay içinde Hindistan’a dönecekti. Londra’ya aşıktı, her zaman Londra’nın ne kadar güzel olduğunu söylerdi. Ben hiç gitmedim o yüzden bana her konuşmamızda Londra’yı anlatırdı.”
Son seferini Heathrow Havalimanı’na yaptı
Rajesh son ziyaretinden sonra Hindistan’dan Londra’ya, İngiltere’de ilk koronavirüs vakasının görüldüğü tarihten yaklaşık iki hafta sonra, 15 Ocak’ta döndü.
Mağazalar, restoranlar açık olduğu için Rajesh de birçok kişi gibi çalışmaya devam etti. En son Uber işini de 25 Mart’ta aldı. Bir yolcuyu Heathrow Havalimanı’na bıraktı.
Ama hastalığın belirtileri giderek güçlenmeye başlıyordu. Sıvı kaybı şikayetiyle hastaneye gitti ve Covid-19 testi pozitif çıktı.
Hastane çalışanları ise Rajesh’e eve gitmesi tavsiyesinde bulundu ve belirtilerin kötüleşmesi durumunda yeniden hastaneye gelmesi gerektiğini söyledi. Ama işler o tarihten itibaren daha da kötüleşti. Mary anlatıyor:
“Ev sahibi bir sebepten ötürü Rajesh’i evden attı. Rajesh döndüğünde ev sahibi kapının kilidini değiştirmişti, içeri giremedi. Kapıyı çaldı, ev sahibiyle görüşmek istediğini söyledi ama kapıyı açmadı.”
Aracında sabahladı, yiyecek yemeği yoktu
Ev sahibi, Rajesh’in Covid-19 testinin pozitif çıktığını bilmiyordu. Ama bir Uber şoförü olarak eve koronavirüs bulaştırabileceği gerekçesiyle evden attı. Bu riski ‘göze alamayacağını’ söyledi.
Gidecek hiçbir yeri olmayan Rajesh birkaç gece aracında sabahladı. “Hiç yiyecek yemeği yoktu, hiçbir şeyi yoktu” diyor eşi Mary.
Rajesh daha sonra arkadaşı Sunil’i arayıp yardım istedi. Sunil de bu aramanın Rajesh’le yaptığı son konuşma olduğunu söylüyor: “Başına gelenlerle ilgili bana ayrıntı vermedi. Ulusal Sağlık Sistemi’nde çalıştığım için bana ‘Güvende miyiz?’, ‘Hindistan’a gitmem daha iyi olur mu’ gibi sorular soruyordu. Hindistan’a gitmenin bir yolu var mı diyordu. Hindistan’a gidip ailesiyle olmak istiyordu. Ama o dönem Hindistan’dan da tamamen karantina uygulanıyordu.”
Rajesh arkadaşı Sunil’e evden atıldığını söylememişti. “Utanıyordu muhtemelen” diyor Sunil.
Ev sahibiyle yeniden konuşmak istese de telefonu açan olmamıştı. Günler sonra Londra’nın kuzeyinde Harrow’taki bir evde bir oda tuttu. Ev sahibi Rajesh’ten 4.000 sterlin peşin ödemesini istedi. Sunil, bu kadar parası olmayan Rajesh’in birinden ödünç aldığını söylüyor.
İş güvenceleri yok
Eşi Mary, yeniden evden atılmaktan korktuğu için Rajesh’in odasında saklandığını ve ev sahibi ile evdeki diğer kişilerle temasa geçmediğini anlatıyor.
Durumun kötüleşmesi üzerine, zor zor nefes alan Rajesh arabasıyla hastaneye gittiğinde de akciğer rahatsızlığı geçirdiği söylendi.
11 Nisan’da da Rajesh’le ilgilenen doktorlar Mary’yi arayıp eşinin durumunun kritik olduğunu ve iyileşmesinin beklenmediğini söyledi. Doktorlar, Rajesh’in eşi ve çocuklarıyla görüşebilmesi için son bir görüntülü çağrı yaptı. Rajesh bilincini kaybetmişti. İki saat sonra da hayatını kaybetti.
Bu salgın boyunca sıklıkla “koronavirüs ayrım gözetmiyor” dense de, virüsün ekonomik olarak daha zorda olan kesimi daha fazla etkilediği açıkça ortada. Rajesh gibi şoförler veya kuryeler gibi kısa süreli çalışanlar veya serbest çalışanlar da bu gruba dahil. Geçen yıl İngiltere’de bu gruba dahil çalışanların sayısı 4.7 milyondu. 2018’de yapılan bir araştırmaya göre dünya nüfusunun %60’ının iş güvencesi yok.
