İngiltere’de Onur Yürüyüşü’nün 50’nci yılında başkent Londra’da binlerce kişi Hyde Park’ta toplandı. Covid salgını nedeniyle iki yıldır yapılamayan yürüyüşe çok sayıda kişinin katılması bekleniyor.
Guardian gazetesi, katılımın bir milyonu aşmasının beklendiğini yazdı. BBC, 1972’de Londra’da Trafalgar Meydanı’nda düzenlenen ilk Onur Yürüyüşü’ne katılanlarla konuştu.
50 yıl önce katılanlar bugüne nasıl bakıyor?
Yıl 1972. 60’ların ikinci yarısında başlayan büyük sosyal ve kültürel dönüşüm hız kesmiş, madencilerin grevi ülkeyi karanlığa gömmüş ve Donny Osmond, Puppy Love şarkısıyla liste başı olmuştu.
Eşcinselliğin akıl hastalığı olarak sınıflandırılmasından vazgeçilmesine daha 20 yıl vardı. Eşcinsel ilişki suç olmaktan çıkarılmıştı ama 1967’den beri rıza yaşı# heteroseksüel çiftlerindekinden beş yaş daha fazlaydı. Fakat London School of Economics’in bodrum katında bir devrimin kıvılcımları çakıyordu.
Rıza yaşının düşürülmesi çağrılarının yapıldığı protestolardan bir yıl sonra Gay Liberation Front (GLF) Eşcinsel Kurtuluş Cephesi) yeni bir gösterinin hazırlığını yapıyordu. Sadece taleplerin dile getirileceği değil, kimlikleri kutlayacak bir gösteri. Bu dalga etkisinin onlarca yıl hissedileceğinin farkında değillerdi. İngiltere’nin ilk Onur protestosu doğmak üzereydi.
BBC, nelerin değiştiğini ve neler yapılması gerektiğini tartışmak üzere 1972’deki İngiltere’nin ilk Onur Yürüyüşü’ne katılan bazı kişilerle, genç kuşaktan LGBT bireyleri bir araya getirdi. Stuart Feather 1970’lerin başında ilk GLF toplantısına katıldığında 32 yaşındaydı.
Feather, “Bize eşcinselliğimizi açıklamamız gerektiğini söylüyorlar, bizim basının, psikiyatrların ve diğerlerinin dediği gibi canavar olmadığımızı göstermenin öneminden bahsediyorlardı. Bir bakıma özsaygım yoktu. Eşcinsel onurum yoktu. Çünkü kim olduğumu saklıyordum” diyor. Ama Feather çok geçmeden kendini, eşcinsel hakları için yapılan yürüyüşler ve Dünya Güzellik Yarışması protestolarının içinde buldu.
